Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από τότε που η σύλληψη του Κ. Στεφάνου για σεξιστικές επιθέσεις και απόπειρα βιασμού «συγκλόνισε» την κοινωνία των Ιωαννίνων. Εναντίον λοιπόν του Κ.Σ., υπάρχουν 15 επώνυμες καταγεγραμμένες καταγγελίες καθώς και άλλες ανώνυμες. Το δικαστήριο του Στεφάνου αρχικά ορίστηκε για τις 06/09/2019 στην Πρέβεζα και μετά από αναβολή ορίστηκε τελικά για τις 06/12/2019, ημερομηνία φυσικά που απέχει πολύ από την ημερομηνία σύλληψής του. Ο Στεφάνου είναι κάτοικος Μαρμάρων Ιωαννίνων, χριστιανός και πλήρως ενταγμένος στην τοπική κοινωνία, διαψεύδοντας για μία ακόμη φορά τις ρατσιστικές απόψεις που καταλογίζουν κάθε εγκληματική πράξη, πόσο μάλλον σεξιστικού περιεχομένου, σε αλλοδαπούς και αλλόθρησκους. Απόψεις που αναπαράγουν και προκύπτουν από μια ισχυρή εθνική συνοχή για την προστασία του κοινωνικού σώματος από τους μετανάστες, που «μολύνουν την αυθεντική ελληνική μας ταυτότητα.
Η περίπτωση του Κ.Σ. δεν είναι προφανώς μοναδική. Καθημερινά βιασμοί, δολοφονίες, ψυχολογική και σωματική βία εναντίον των γυναικών, πράξεις ελέγχου και επιβολής, συμβαίνουν σε όλα τα σημεία του πλανήτη. Οι βιασμοί αποτελούν πλέον μια καθημερινή συνθήκη σε κάθε πτυχή της ζωής μας, ως μέσο ισχύος και ανδρισμού, παράγονται και αναπαράγονται εντός της πατριαρχικής κοινωνίας. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως για τους βιασμούς, που εγγράφονται στη μνήμη μας και έχουν συνέπειες στην καθημερινότητά μας, δεν ευθυνόμαστε εμείς, αλλά η καπιταλιστική και πατριαρχική κοινωνία, που κατασκευάζει τους έμφυλους και ταξικούς διαχωρισμούς.
Αν και η αύξηση των καταγγελιών βιασμών τα τελευταία χρόνια είναι εμφανής, παρατηρούμε μια επιλεκτική προβολή από τα ΜΜΕ, με όρους θεάματος. Ούτε λοιπόν αυτή η περίπτωση αποτέλεσε εξαίρεση μια και τα τοπικά ΜΜΕ επέλεξαν να αναφέρουν λίγα πράγματα για το γεγονός, μιλώντας απλά για αριθμούς «θυμάτων», αποκρύπτοντας φυσικά πολύ καλά την ταυτότητα του επιτιθέμενου- υποθέτουμε πως κάτι αντίστοιχο δε θα είχε συμβεί εάν ήταν μετανάστης ή αλλόθρησκος- κάνοντας το να ξεχαστεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Δεν περιμένουμε βέβαια τη λύση σε καμία περίπτωση στην αστική δικαιοσύνη. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως το κράτος και οι νόμοι του είναι κατασκευασμένοι έτσι ώστε να στηρίζουν τον καπιταλισμό και την πατριαρχία, νομιμοποιώντας κάθε διαχωρισμό. Στο δικαστήριο οι ερωτήσεις στηρίζονται σε μια ενοχοποιητική λογική προς τις γυναίκες. Θα αναρωτηθούν τι φορούσε, τι έκανε τόσο αργά έξω, μήπως είχε πιει ή μήπως διατηρούσε κάποια σχέση μαζί του, άρα δεν νοείται βιασμός. Πέρα, όμως, από τη δίκη που εγγράφεται στη μνήμη μας ως μια ενοχοποιητική και εξευτελιστική διαδικασία, τις περισσότερες φορές, πρέπει να διαχειριστούμε ακόμα και την αθώωση του βιαστή μας. Αναγνωρίζουμε πως οι νομοθεσίες και οι ορολογίες -σεξουαλική παρενόχληση, ασέλγεια- λειτουργούν με τον χαρακτήρα της διαμεσολάβησης και της εξομάλυνσης των κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων, αγνοώντας το βίωμα μας. Αναγνωρίζουμε επίσης, πως όσο και αν διατείνονται κάποιοι πως ο βιασμός πρέπει να ενέχει αποδεικτικά στοιχεία, αντιθέτως είναι ζήτημα πολιτικό, ζήτημα που επεκτείνεται σε ένα συνεχές της κουλτούρας του βιασμού.
Επιστρέφοντας στον ΚΣ, ο ίδιος πηγαίνοντας πολύ καλά δασκαλεμένος στο γραφείο του εισαγγελέα, ισχυρίστηκε λόγους ψυχικής ασθένειας ως δικαιολόγηση των πράξεών του. Ούτε και μας εκπλήσσει, αλλά κυρίως δε μας συγκινεί. Οι βιασμοί συνήθως λέγεται πως διαπράττονται από κάτι τύπους ‘’ανώμαλους’’, “ψυχικά διαταραγμένους’’, κάτι τέρατα που εμφανίστηκαν από άλλη κοινωνική διάσταση και πετάγονται από κάτι σκοτεινά δρομάκια, κάτι τύπους που δεν μπορούσαν να κρατήσουν τις αντρικές ορμές τους. Παρατηρούμε μια προσπάθεια ιατρικοποίησης και παθολογικοποίησης των βιαστών. Ο στόχος είναι ξεκάθαρος: προσπαθούν να δημιουργήσουν έναν βιαστή που παρεκκλίνει από τα υπόλοιπα κοινωνικά υποκείμενα, που αποτελεί εξαίρεση μέσα στον εθνικό κανόνα. Την ίδια στιγμή έχουμε δει πως ακόμη και κατά τη δίκη και ενώ το σώμα του δικαστηρίου άλλο που δε θέλει, ο ισχυρισμός ψυχικής διαταραχής από τον επιτιθέμενο λειτουργεί ως ισχυρό ελαφρυντικό στοιχείο.
Το ίδιο έργο συνεχίστηκε και στο πρώτο δικαστήριο, καθώς μπαίνοντας στην αίθουσα είδαμε τον ΚΣ να κάθεται με σκυμμένο το κεφάλι και να μην αρθρώνει λέξη, αφήνοντας τον δικηγόρο του να μιλάει για εκείνον. Καθόλου δε μας παραξένεψε επίσης το γεγονός, πως ο μοναδικός μάρτυρας υπεράσπισής του ήταν συγγενής του. Μόλις λοιπόν ξεκίνησε η διαδικασία και πάρθηκαν οι παρουσίες των μαρτύρων, η έδρα διαβάζοντας τις κατηγορίες ανέφερε μία κακουργηματικού χαρακτήρα και τις υπόλοιπες ως πλημμεληματικού, χαρακτηρίζοντας τις επιθέσεις ως “προσβολή της γενετήσιας ελευθερίας” και τις υπόλοιπες ως “θώπευση”, υποβαθμίζοντας για μια ακόμη φορά τα βιώματα των γυναικών που δέχθηκαν την επίθεση καθώς και το ίδιο το περιεχόμενό, αλλά και τα αίτια της. Η δίκη λίγη ώρα μετά και πριν καλά καλά ξεκινήσει, πήρε αναβολή λόγω απουσίας της μάρτυρος που είχε κάνει τη μήνυση κακουργηματικού χαρακτήρα. Όπως είναι αναμενόμενο, το πρώτο που ακούστηκε στην αίθουσα ήταν οι φωνές διαμαρτυρίας των γυναικών που είχαν φτάσει εκεί για να μιλήσουν για τις επιθέσεις τις οποίες η αστική δικαιοσύνη, από ότι φάνηκε για μία ακόμη φορά, δε θεωρεί και τόσο σημαντικές. Πως θα μπορούσε άλλωστε μια και οι νόμοι τους είναι φτιαγμένοι για να καλύπτουν και να ξεπλένουν το βιαστή, όχι τις αμυνόμενες.
Οι βιασμοί παράγονται και αναπαράγονται εντός της πατριαρχικής κοινωνίας και ξέρουμε πολύ καλά ποιοι βιάζουν. Δεν είναι ούτε ανώμαλοι ούτε τρελοί, είναι καθημερινοί άντρες.
Μην περιμένοντας λοιπόν τίποτα από τη δικαίοσύνη του συστήματος, ως μόνη λύση βρίσκουμε την αυτοάμυνα, την οποία φυσικά το δικαστικό σύστημα ποινικοποιεί ως μέσο προστασίας μας. Παρ’ όλα αυτά γνωρίζουμε πολύ καλά πως αν εμείς οι ίδιες δεν προσπαθήσουμε να αντισταθούμε και να υπερασπιστούμε τις εαυτές μας , κανένας άλλος δε θα το κάνει για εμάς.
Εμείς γνωρίζουμε καλά πως μόνο αν συσπειρωθούμε όλες οι γυναίκες και τα μέλη της LGBTQI+ κοινότητας της τάξης μας απέναντι στην πατριαρχία, με όρους οριζόντιους, αντι-ιεραρχικούς, χωρίς αρχηγούς που θα ακολουθούμε, θα μπορέσουμε να την αντιμετωπίσουμε και να την καταστρέψουμε. Μέσα σε όλη αυτή την καθημερινή πατριαρχική συνθήκη που βρισκόμαστε και με όλο τον θυμό που μας κυριεύει, επιλέγουμε τον θυμό αυτόν, να τον αξιοποιήσουμε και να τον μετατρέψουμε σε μια συλλογική, δημιουργική δύναμη. Μια δύναμη που θα αποτελείται από συσπειρώσεις υποκειμένων -όσων βιώνουν κοινή καταπίεση λόγω φύλου, φυλής και τάξης- με έναν κοινό στόχο: την κατάρρευση της πατριαρχικής κανονικότητας.
Ο Κώστας Στεφάνου όπως και κάθε άλλος που θα προσπαθήσει, θα σκεφτεί ή θα επιτεθεί με όποιον τρόπο σε μια γυναίκα θα μας βρίσκει απέναντί του καθημερινά!
ΚΑΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΦΟΒΙΣΜΕΝΗ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ
ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΣΕΞΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
Corpus Rebellis
Συλλογικότητα Ενάντια στην
Πατριαρχία από τα Γιάννενα
©REBEL kollektiv, 2018